کنترل تعادل بدن در حالت ایستاده به‌دنبال شکستگی تنه استخوان ران

پیش‌زمینه: شکستگی تنه استخوان ران در همه گروه‌های سنی و با مکانیسم‌های مختلف دیده می‌شود. به‌دلیل نزدیک بودن محل شکستگی با مفصل زانو ـ به‌عنوان مفصل حد وسط ـ احتمال اختلال در سیستم کنترل وضعیت تعادل بدن وجود دارد و دلیل آن اشکال در ارسال پیام‌های مناسب از گیرنده‌های حس عمقی می‌باشد. هدف از این تحقیق بررسی نوع و میزان اختلال ایجاد شده در وضعیت تعادل بیمارانی بود که دچار شکستگی استخوان ران شده‌ بودند.مواد و روش‌ها: در این مطالعه ۱۵ بیمار با شکستگی منفرد تنه استخوان ران با میانگین سنی ۴/۷۶+۲۵/۵ سال که به روش جااندازی باز و ثابت‌سازی داخلی درمان شده بودند و ۱۵ فرد سالم به‌عنوان گروه کنترل، که بر مبنای سن، قد، وزن، جنس و شاخص توده بدنی (BMI) با گروه آزمون جور شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. از هر دو گروه خواسته شد که به ترتیب تصادفی بر روی صفحه گرد متصل کننده نیرو که توانایی انحراف در جهات مختلف را به میزان ۲۰ درجه دارد بایستند و توانایی حفظ ثبات در موقعیت‌های مختلف ایستادن اندازه‌گیری شد. شاخص‌های «محدوده ثبات» (limit of stability index) و «ضریب ثبات» (stability index)  نیز با این دستگاه اندازه گرفته شد.یافته‌ها: شاخص «ضریب ثبات» در کلیه موقعیت‌های آزمون در دو گروه با یکدیگر اختلاف معناداری داشتند در صورتی‌که از نظر شاخص «محدوده ثبات» در دو گروه و در کلیه موقعیت‌های آزمون اختلاف معناداری وجود نداشت.نتیجه‌گیری: مشکل لنگش بیماران با شکستگی تنه استخوان ران، قرینه نبودن در تحمل وزن روی اندام‌های تحتانی و به‌دنبال آن اختلال در ثبات ایستا می‌باشد. از طرف دیگر عدم وجود اختلاف معنادار در شاخص «محدوده ثبات» دلیل ثابت کننده‌ای برای سلامت سیستم عصبی ـ‌عضلانی است.